een Herseninfarct
Er was familie van Sonia over en ze bleven slapen bij m’n schoonzus Isabel. Om de familie een beetje te vermaken wordt er overal gegeten om zo bij kunnen praten.
Zo ook de avond van 28 juli 2019 eten we bij Happy Italy in Hendrik Ido Ambacht. Rob de man Isabel neemt de Spaanse familie mee en m’n schoonvader, hij ze naar rijdt naar Happy Italy met zijn auto. Omdat wij (Sonia en ik) in Zwijndrecht wonen, komen we met de fiets. We hebben allebei een elektrisch fiets en dan is 5 km een peulenschilletje. Het is ook gezond maar we houden allebei wel van een biertje dus de fiets is lang niet gek. Op de fietsrit naar Happy Italy voel ik een schok in nek naar m’n hersenen een paar seconde. Ik ken dit gevoel al m’n hele leven dus geef er weinig aandacht aan en fiets door.
Aangekomen bij Happy Italy krijgen we boven een ronde tafel waar het bier rijkelijk vloeide. We bestelde allemaal wat te eten, ik heb pizza besteld en lekker op gegeten.M’n schoonvader stond er op om te betalen en deed dat dus.
Het was al wat later en donker geworden en er werden plannen voor de dag er na gemaakt. Iedereen was vrij dus kon ook mee. We vonden dat ze Scheveningen moesten zien, zodat we dat konden afsluiten met eten bij Simonis (vishandel).
Het was 29 juli 2019 (maandag) mooi weer en ik besluit, een stukje te gaan racefietsen in de ochtend. Ik had me een racefiets cadeau gedaan in mei (van m’n vakantie geld) voor m’n verjaardag. Met m’n kilometer teller dmv GPS hield ik de tocht helemaal bij in Strava. Om 8:22 stap ik op, voor een rit van 50 Km. Over de dijk naar Bolnes, Rotterdam, Rhoon en weer terug naar Zwijndrecht. Ik had dit rondtje vaker gedaan, ik was dus hier aan gewend. 50 Km met de racefiets is niet super ver maar een mooie dagelijkse training. Na afloop lekker ontbijten en douchen. Ik was inmiddels met het fietsen al zeker 10 kilo kwijt geraakt, zonder een speciaal dieet te volgen. Ok s’ochtends begon ik wel met cornflakes en yoghurt. Dit sloot mooi aan op mijn nieuwe leefwijze. Ik voelde me er ook goed bij, geen tekenen dat het slecht zou gaan. Na de yoghurt, lekker douchen en was ook m’n vrouw Sonia wakker geworden en klaar om de familie op te halen.
We hadden afgesproken om met 2 auto’s naar Scheveningen te gaan, de auto van Rob (zwager) en de auto van Sonia. Door het tijdstip en de tijd van het jaar was het niet druk op de weg. We reden (Rob en Ik) zo naar Scheveningen, we parkeerde in de parkeer garage zodat we het laatste stukje moesten lopen.
Via de Zwolse straat liepen we naar de promenade van Scheveningen. Je kon al merken dat het mooi weer was, de Spaanse familie wilde op de pier het reuzenrad van dichtbij bekijken. Ik had de pier al regelmatig gezien dus ik had “zal allemaal wel” dus hield me op de achtergrond.
Via een ziplijn kon je de de pier afdalen en hier kreeg je een snelheid van 70 Km/h en ging je langs het reuzenrad naar beneden. Ik was op de pier en het gebeurde ook een paar keer dat mensen via de ziplijn langs mij heen naar beneden gingen. Ik had deze niet super in de gaten maar via een ooghoek komt dit wel bij je binnen.
Ik voelde me op eens duizelig en zocht ook de railing op om me zo vast te houden. Ik keek naar de horizon en alles was scheef, ik had snel door dat dit goed was. Ik hoopte dat het tijdelijk zou zijn dus ik keek weer, weer alles scheef.
Dit is echt niet goed realiseerde ik me, ik hield me nog steviger vast aan de railing.
Bekende vroegen of ik mee ging verder de pier op, ik heb toen gezegd gaan jullie maar ik neem wat tijd voor me zelf.
Ik dacht eerst dat ik suiker te kort had, door het fietsen en het mooie weer. Sonia bleef bij me en had snel door het niet goed was wat ik had. Ik vertelde me relaas en dacht dat ik suiker had waarschijnlijk. Veel symptomen leken hier wel op, zo had ik met EHBO geleerd. Ik kon bijna niet meer lopen vroeg of ze me naar de schaduw wilden brengen. Hier aan gekomen heeft men cola en wafels gehaald. Rob vroeg of hij een ambulance moest bellen. Nee dat wilde ik niet direct, ik had suiker dus dat ging wel over dacht ik en ik voelde er weinig voor om m’n eigenrisico hier voor aan te spreken. Rob suggereerde om dan maar de EHBO te laten kijken, ik stemde in. De EHBO kwam ook tot de conclusie dat ik suiker te kort had, dus ik dacht nog zie je wel zo gek ben ik nog niet. Maar ik voelde me echt niet goed, ik had nooit suiker gehad en ik wist niet hoe ik me zou moeten voelen. Het zweet brak me uit en had last van veel snot, zei tegen Sonia dat ik ook hoofdpijn had. Ondanks dat ik zat wilde in op de grond gaan zitten om vervolgens te gaan liggen. Cola en wafels gingen er niet in, voelde me ook niet beter dus het was geen suiker.
Bel maar een ambulance want dit is echt niet goed moet ik gedacht hebben. Niet veel later kwam de ambulance de boulevard van Scheveningen opgereden. De broeder van ambulance zag mij en maakte gelijk de beslissing mij mee te nemen naar het HMC westeinde. M’n mond was gaan hangen en was voor hem een teken dat het iets neurologisch was. Met behulp van het ambulance personeel werd ik in de brancard gelegd en in de ambulance naar het HMC westeinde gebracht.
Het was een rit door Den Haag en kwam aan bij het HMC westeinde spoed eisende hulp voor ik het wist.
Tags: ambulance, den haag, herseninfarct, IC, scheveningen